1) Θα σε παρακαλούσα να εφαρμόσεις την ευρωπαική οδηγία που τόσες αεροπορικές έχουν αποδεχτεί και να μην με αναγκάζεις σε κάθε προσγείωση και απογείωση να σταματάω την μουσική μου. Κάθε φορά που μου λες να κλείσουν όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές μου τσακίζεις την ψυχή 🙂
2) Ξέρω ίσως είμαι υπερβολικός αλλά πολύ θα με βόλευε αν έθετες κάποιο χρονοδιάγραμμα για το περιβόητο wifi on board.
2.1) Και μια κ πήρα φόρα, δεν θα χαλούσε πιστεύω κανέναν αν είχες συχνότερα νέα τεύχη του blue… Μεγάλη στεναχώρια κάθε φορά που πετυχαίνω το ίδιο τεύχος!
Αυτά τα ολίγα και σου υπόσχομαι ότι δεν θα σε ξανααπαρνηθώ για την Ιρλανδική (fingers crossed)
Χθες ήταν από τις σπάνιες φορές που έκατσα να δω ταινία (κ πόσο μάλλον στην τηλεόραση) και πέτυχα το Hunger games. Συμπαθητική ταινιούλα με ωραίο story (θα μπορούσε βέβαια να εξελιχθεί λίγο καλύτερα), πολύ καλή μουσική, super κ το Capitol Couture. Μια χαρά και η πρωταγωνίστρια και γενικά το σύνολο, που μ΄ έκανε να θέλω να δω και το δεύτερο. Θα του έβαζα ένα 7.5 (λίγο παραπάνω από το 7.3 του imdb)
Εδώ να δηλώσω ότι είμαι τόσο σινεφίλ που ο μόνος λόγος που πηγαίνω cinema είναι τα νάτσος με τυρί (συνεπώς η άποψη μου δεν μετράει ιδιαίτερα). Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί γράφω για ταινίες… Λίγο επειδή έχω καιρό να γράψω post κ λίγο για να θυμάμαι ποιες ταινίες έχω δει.
Όπως κ να χει αξίζει θεωρώ ότι η ταινία αξίζει της προσοχή σας, για ένα χαλαρό βραδάκι.
Μετά την ανακοίνωση του φετινού full line up, μεγάλη κουβέντα ξεκίνησε κατά πόσο είναι αρκετά μεγάλο για την επέτειο των 10 ετών ή έστω αντίστοιχο των προηγούμενων ετών. Είναι το line up τόσο μικρότερο ώστε να προκαλέσει αντιδράσεις;
Για τους βετεράνους της Tomorrowland (να έχουν πάει 2-3 φορές) ναι, για τους νέους όχι ιδιαίτερα.
Η αλήθεια είναι ότι φέτος σίγουρα μειώθηκε το budget σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές παρόλο που τα τριήμερα είναι δύο.
Οι λόγοι που κατά την γνώμη μου συνέβη αυτό είναι τρεις:
1) H γενικότερη τάση (κάτι σαν άτυπη συμφωνία μεταξύ των φεστιβάλ) να μειωθούν σε αριθμό τα μεγάλα ονόματα που ξεκίνησε για τα καλά από το Ultra (εκεί είχαμε μείωση σίγουρα 50%), λόγο των αστρονομικών χρημάτων που ζητάνε πλέον τα μεγάλα ονόματα
2) Η καταστροφική πρώτη χρονιά (οικονομικά) της TomorrowWorld.
3) Με βάση το μέχρι σήμερα line up της TomorrowWorld κ λόγο της καταστροφικής οικονομικά πρώτης χρονιάς, φαίνεται ότι η ID&T θα τα δώσει όλα εκεί, για να πετύχει. Ενώ από την άλλη έχει μια Tomorrowland που έτσι κ αλλιώς εξαντλεί 400.000 εισιτήρια σε λιγότερο από μία ώρα.
Μεγάλες απώλειες για το line up, είναι σίγουρα ο Axwell, ο Avicii την πρώτη εβδομάδα, o Sebastian Ingrosso κ προσωπικά θα μ λείψει κ ο Τhomas Gold (που πέρσι αν κ νωρίς έκανε ένα από καλύτερα set).
Σημαντικές προσθήκες σε σχέση με πέρσι ο Skrillex την πρώτη εβδομάδα κ οι Above & Beyond την δεύτερη.
Συνολικά όμως όταν έχεις ένα line up με τους:
Armin van Buuren, Dimitri Vegas & Like Mike, Eric Prydz, Martin Solveig, Nervo, Skrillex, Carl Cox, Afrojack, Alesso, Hardwell, Tiësto, Kaskade, David Guetta, Krewella, Nicky Romero, R3hab, Steve Angello, Steve Aoki, W&W, John Digweed, Marco Bailey, Benny Benassi, Paul Oakenfold, Laidback Luke, Knife Party, Bingo Players, Tommy Trash, Sander van Doorn, Sven Väth, Chris Liebing, John 00 Fleming, Neelix, Yahel, Fedde Le Grand, Redfoo, Markus Schulz, Paul van Dyk, Cosmic Gate, Derrick Carter, Hot Since 82, (.. full line up)
και σύνολο καμιά 500ρια djs κ όλα αυτά μόνο το πρώτο ΣαββατοΚύριακο τότε δεν μπορείς να παραπονιέσαι 🙂
Υστ. Σίγουρα αυτά που δεν θα χάσω είναι 1) Tiesto b2b hardwell, 2) Eric Prydz στο main κ 3) To closing με Aoki, Dimitri Vegas & Like Mike
Υστ 2. Κάποια στιγμή θα βρω κ τον χρόνο να γράψω κ ένα post για την όλη εμπειρία
Θέλω πρωί πρωί (για να μην το ξεχάσω) να εκφράσω το απόλυτο μου respect σε μια από τις καλύτερες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης ever, το “World Party” (Alpha). Κάθε δική τους εκπομπή/εμπειρία, χιλιάδες δικές μας σκέψεις για φυγή!
Έξυπνο και απλό χιούμορ, εκπληκτικά πλάνα (αυτό το ελικοπτεράκι πόσο τέλειο παίζει να είναι) και μοναδικές/διαφορετικές προτάσεις για ταξίδια.
Μια και πλησιάζει επικίνδυνα το καλοκαίρι (και πολύ μας αρέσει αυτό), νομίζω ότι ήρθε η ώρα για ένα ημερήσιο καλοκαιρινό μουσικό πρόγραμμα.
Το μεσημεριανό light housάκι ξαπλώστρας (μια κ μετά το χθεσινό ξενύχτι επιβάλλεται μεσημεριανό ξύπνημα)
Το ξεκίνημα με ξανθιές μπύρες (χωρίς λεμονάκι) στην παραλία
Το remember του πρώτου ποτού
Το δεύτερο ποτό που αρχίζεις σιγά σιγά να κουνιέσαι…
Το εμπορικό του τρίτου ποτού και βάλε..
Το ξημέρωμα στο beach bar
Το καταθλιπτικό chill out cafedelmarοϊδές της Δευτέρας πρωί (και επιστροφής στην δουλειά), και η αναμονή μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.
http://youtu.be/jxj0k1QQIB0
Μια εξαιρετική παράσταση που με οδήγησε στην απόφαση, να την δω δυο φορές! Και στο τέλος να παραδεχτώ ότι εύκολα θα την έβλεπα και τρίτη.
Ένα μουσικό ταξίδι στην ιστορία της Θεσσαλονίκης από το 1912 μέχρι κ σήμερα. Κορυφαίες στιγμές αδιαμφισβήτητα, η φωτιά της Θεσσαλονίκης, η Μικρασιατική καταστροφή (extra συγκίνηση λόγω της καταγωγής), η απεργία των καπνεργατών το 1936 αλλά και η σκηνή του διωγμού και της εξόντωσης των εβραίων της Θεσσαλονίκης. Υπήρχαν κ αρκετές κωμικές σκηνές αλλά σίγουρα οι δραματικές ήταν ακόμη καλύτερες.
Η όλη ιστορία της πόλης αναδεικνύεται με μια πολύ αντικειμενική ματιά που σωστά προέβαλε και τον διωγμό των Τούρκων από την Θεσσαλονίκη. Επίσης με την ιστορία της απογραφής του 1912 προβάλεται με τον σωστό τρόπο (για όσους κοντέυουμε να τον ξεχάσουμε) ο πολυ-πολιτισμική κοινωνία της πόλης. Στην Θεσσαλονίκη το 1912 κατοικούσαν 60.000 Εβραίοι, 45.000 Μουσουλμάνοι, 39.000 Έλληνες και 10.000 Λοιποί (Βούλγαροι, φράγκοι κτλ).
Η Ζωζώ Σαπουτζάκη αν κ αμήχανος ‘απέναντι’ της αρχικά, με κέρδισε στην συνέχεια με την ζωντάνια της, τον αυτοσαρκασμό της αλλά και την όρεξη της για ζωή. Πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση. Τον άξιζε τον 10λεπτο σχεδόν μονόλογο με την ιστορία της
Κορυφαίος την πρώτη φορά που είδα την παράσταση, λίγο πιο υποτονικός την δεύτερη. Ωστόσο σίγουρα ήταν η κρυφή δύναμη του θίασου. Εκπληκτικός κωμικός.
2) Σακελλαρίου, Άκης
Αρκετά αμήχανος την πρώτη φορά, εκπληκτικός την δεύτερη. Αν και δεν είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, σε αυτή την παράσταση ήταν τουλάχιστον απολαυστικός.
Απο τους μικρότερους ηθοποιούς (έστω κ εμφανισιακά), φαίνεται ότι έχει λαμπρό μέλλον, αν κ είχε και κάποιες στιγμές που (για τα γούστα μου) πατούσε στο υπερβολικό (ίσως κ λόγο ρόλου)
Όμορφη κ η επιλογή και έμπνευση για την συμμετοχή της Μαριώς, έξυπνη κ η εμφανισή της καμουφλαρισμένα αρχικά στην σκηνή της Σμύρνης. Το ίδιο ενδιαφέρουσα κ η προσθήκη της μπάντας του παπάφειου που έδινε έναν άλλον τόνο στην παράσταση.
Τρομερά τα σκηνικά, μεγάλος θίασος, πολυτέλεια για αυτές τις εποχές! Που όμως από ότι φαίνεται εκτιμήθηκε από το κοινό της Θεσσαλονίκης μια και έπαιξε σχεδόν 4εις μήνες από Τετάρτη μέχρι Κυριακή με το Σάββατο διπλή παράσταση. Μακάρι να συνεχιστεί και του χρόνου.
Έντονα προτεινόμενη παράσταση, για όσους προλαβαίνουν μια και σήμερα κ αύριο είναι οι δύο τελευταίες παραστάσεις.
ΥΣΤ. Ελπίζω να μην σας κούρασα με τα υπερθετικά επίθετα, αλλά ειλικρινά και τις δύο φορές έφυγα από την Μονή Λαζαριστών ενθουσιασμένος.
Πολυαγαπημένες αμερικάνικες σειρές. Παλιά συνήθεια που έχει γίνει πλέον λατρεία. Αν και χειμερινή περισσότερο κατάσταση (σε συνδιασμό με χουχούλιασμα, ποτάκι, home made pop corn κτλ).
Τι είδαμε φέτος τον χειμώνα λοιπόν (σε σειρά προτίμησης)
1) House of cards
Ότι κ να πω είναι λίγο. Αγαπημένη μέχρι εκεί που δεν πάει με τον kevin spacey θεός ας always. Πολιτικό δράμα που ως λάτρης του είδους, θεωρώ ότι ξεχωρίζει από ότι παρόμοιο έχω δει. Αν σας αρέσουν οι δολοπλοκίες, οι σύνθετες σκέψεις κ πράξεις, το αργό αλλά ατμοσφαιρικό στυλ σε σειρές και ταινίες, θα το λατρέψετε.
2) Breaking bad
Από τις πιο σταθερές σειρές που έχω δει και γι’ αυτόν και όχι μόνο τον λόγο κερδίζει την δεύτερη θέση στις φετινές μου προτιμήσεις. Και αυτό σχετικά αργό, ατμοσφαιρικό κ καθόλου επιφανειακό, αν κ μας κούρασε λίγο στον πρώτο κύκλο αλλά και στον τέταρτο ήρθε ο πέμπτος κύκλος και μας αποτελείωσε. Ρεσιτάλ ηθοποιίας από τους περισσότερους, με προσωπικά αγαπημένους τους θεούς τους ίδιους Jesse Pinkman κ Gustavo ‘Gus’ Fring.
3) True Detective
Η επιτομή της καλής ηθοποιίας που μετέτρεψε ένα σχετικά απλό σενάριο, σε μια σειρά που αφήνει το στίγμα της στις αμερικάνικες σειρές. Με σειρές όπως το house of cards, breaking bad και true detective αναδεικνύεται περισσότερο η σχετικά νέα τάση στις σειρές, που ξεφεύγει για τα καλά από το γρήγορο και ανατρεπτικό στυλ, αλλά prison break και εμβαθύνει περισσότερο, με φοβερές ερμηνείες.
4) Homeland
Γρήγορη ανατρεπτική, χωρίς ιδιαίτερο βάθος και με σεναριακά κενά απαραίτητα σε τέτοιου είδους σειρές να διορθώσουν την δυσκολία των ακατάπαυστων ανατροπών. Αλλά μας αρέσει κ μας αρέσει πολύ. Λογικά δεν θα αντέξει περισσότερο από έναν άλλον κύκλο αλλά αυτό δεν μένει να αποδειχτεί. (Εδώ ο jack bauer -24- ζει κ βασιλεύει ακόμη)
5) Suits
Ανάλαφρη, απλή, αυτοτελή επεισόδια.. να μην δούμε κ κάτι ανάλαφρο; Παίζει κ το meghanάκι! 🙂
ΥΣΤ. Φήμες λένε ότι υπάρχει άνθρωπος που άντεξε και είδε ολα τα επεισόδια του Game of thrones, χωρίς να κοιμηθεί σε όλα στα πρώτα 15 λεπτά.
YΣΤ 2. Προσπαθούν να με πείσουν να δω Walking dead. Με έχουν πείσει δηλαδή, αν κ τα zombie είναι αποτρεπτικά για να ασχοληθώ σοβαρά με μια σειρά.
